Bijzonder jubileum onder bijzondere omstandigheden

Briljanten echtpaar Johan en Marietje Veldscholte

Van illegaal gebouwd houten huisje tot fraaie boerderijwoning

Wanneer we op bezoek zijn bij het jubilerende echtpaar duurt het niet lang voordat ze vol trots beginnen te vertellen over hoe ze alles wat er op het erf staat zelf hebben gebouwd. De uit Lonneker afkomstige timmerman Johan Veldscholte bouwde er, samen met zijn broers, in de jaren ’50 binnen een dag een houten huisje. “Glas- en waterdicht! Allemaal met eigen handjes en er is geen aannemer aan te pas gekomen”, aldus Johan. “We bouwden het op een steenworp afstand van Marietje’s geboortehuis, een eindje buiten het dorp Deurningen. Een beetje zwart zand, meer was hier toen niet. In die tijd mochten alleen jongens een woning naast hun ouderlijk huis bouwen, meisjes kregen zo’n vergunning niet. Pure discriminatie. Maar wanneer de schoorsteen brandde, dan werd het gedoogd en mocht je in een huis gaan wonen. In het diepste geheim zijn we toen op de deel bij mijn ouders de verschillende onderdelen gaan timmeren. Er werd zelfs een schoorsteen gemetseld. In het holst van de nacht werd begonnen met de bouw van het houten huisje en binnen een dag stond de woning er. Met brandende schoorsteen. Toen het derde kind onderweg was, bouwde ik er een slaapkamer bij. Dat was illegaal en toen was het gedaan met het gedogen. De gemeente gaf opdracht om het huisje te slopen. Een deel lieten ze nog staan en we sliepen wekenlang achter een dun geïmproviseerd wandje. Maar we bouwden er na een tijdje toch weer een stuk bij aan, en uiteindelijk kregen we na de geboorte van het vierde kind toch toestemming om een stenen huis te bouwen.”

Eerst kwam er een schuur naast de keet. Daar woonde het gezin een jaar in terwijl op de plek van het houten huisje een volwaardige woning werd gebouwd. In de schuur hield Johan fokvarkens. In de tijd dat de varkenshandel nog floreerde als extra inkomen en later vooral voor de hobby. “Tot mijn 75e hield ik ze nog als hobby en tot drie jaar geleden hadden we nog kippen”, zegt Johan enthousiast. “We waren altijd bezig met werkzaamheden en daarnaast hadden we een groot gezin met zes kinderen: een meisje en vijf jongens. Er werd altijd verder getimmerd, zo kwamen er later nog een tweede schuur en garage bij. Daar ging meestal ook het vakantiegeld in zitten.” Gevraagd naar waar deze daadkracht vandaan komt, verwijst Johan naar de oorlog. “Het gebouw van mijn ouders werd gesloopt door de Duitsers voor het vliegveld bij Lonneker. Na de oorlog in de jaren ’50 was er woningnood. Daar komt de vechtlust vandaan, ik heb moeten vechten voor mijn hachje.” 

Briljanten huwelijk

Johannes Hermannus Veldscholte werd geboren op 17 februari 1929 op een boerderij in Lonneker als negende kind in een gezin van uiteindelijk dertien kinderen. “Er waren toen nog niet zoveel namen, dus toen een oudere broer genaamd Johan was overleden, werd ik toen ik geboren werd ook weer Johan genoemd.” Na het voltooien van zijn scholen ging Johan aan de slag als timmerman. “Ik begon te timmeren voor een gulden daags. Studietoelage bestond toen niet en het was net na de oorlog. Een glas bier kostte nog 5 cent.”

Verderop in Deurningen stond de wieg van Maria Johanna Theresia Oude Lenferink. Zij werd geboren op 5 november 1928 als oudste dochter in een gezin van in totaal zeven kinderen. Marietje’s zus Lientje kwam te overlijden toen ze 13 was.

Johan en Marietje ontmoetten elkaar toen ze begin 20 waren bij een dansfeest in Café Geuke te Deurningen. Op 29-jarige leeftijd stapten ze in het huwelijksbootje. Tot die tijd was Marietje werkzaam als schoonmaakster in het ziekenhuis. “Na het trouwen voor de kerk in Deurningen hebben we de bruiloft gehouden in hotel Savenije in Lonneker. Dat was overdag een groot feest met noabers, vrienden en familie zoals dat destijds ging. We hebben ook nu nog twaalf noabers, die afgelopen week ook een boog hebben gemaakt. Traditioneel hebben de mannen de boog gemaakt en de vrouwen de roosjes”, vertelt het echtpaar.

Dan wijst Marietje naar de kast in de woonkamer. “Kijk, een heleboel kaarten en bloemen op de kast. We worden hier niet vergeten.” “We zijn de laatsten van onze generatie die nog redelijk gezond bij elkaar zijn”, vult Johan aan. “We kunnen hier nog alleen wonen met de thuishulp. De kinderen springen ook vaak in, bijvoorbeeld met onderhoud en administratie zoals gazon maaien en de financiën. Een paar jaar geleden hebben de kinderen het huis nog helemaal geschilderd en onlangs is er een nieuw plafond gemaakt en het dak geïsoleerd. Binnenkort worden ook de muren geïsoleerd.” “We zijn blij dat we met 94 jaar met zijn beiden nog gezond kunnen wonen in ons eigen huis. We genieten nu van de reetjes aan de overkant, elk jaar loopt er wel een groep. Als het even kan, willen we hier samen blijven”, besluit het briljanten echtpaar.