2026

Als hij thuiskwam, stonden de aardappels op tafel. Moeder was streng en zuinig. Een borreltje kreeg hij alleen in het weekend of bij feestjes, maar het aardse bestaan was goed genoeg. IJzerwarenhandel Reesink voorzag in een redelijk salaris om een huurhuis en de ziekenfondspremie te kunnen betalen. Oudejaarsdag werd de balans opgemaakt en nagedacht over de toekomst. Niemand had nog gehoord van klimaatverandering, of geruzie over de komst van een AZC, of wolven in het bos. Toch waren ook toen al zorgen. Wim Kan zong een liedje tijdens de conference als afsluiting van het voorbije jaar. Waar gaan we in het nieuwe jaar naartoe…. Vader had het zelfs op een singeltje voor de platenspeler. En een elpee van Toon Hermans, maar dat terzijde. Een Vietnamoorlog, het IJzeren Gordijn, de oliecrisis, politiek getouwtrek en overal gebeurden dingen waar een mens niet vrolijk van wordt.  Destijds was ik te jong daarvoor. Soms denk ik dat in wezen niets veranderd is en dat ook in 2026 alles zo zal blijven met een beetje tevredenheid en vragen over de toekomst. Tegelijk bekruipt mij een angstig gevoel dat het spannender is dan toen mijn ouders zich druk maakten over de problemen van hun tijd. Misschien was Toon zo gek nog niet, dat hij zong van een ballonnetje dat danst in de wind. Laten we wat meer vertrouwen hebben en lief zijn voor elkaar. Een beetje humor en vrolijkheid kan ook geen kwaad. Veel heil en zegen voor 2026.    

 Ds. Roelof Kloosterziel