De Week van Werner

In ons buurtje begon de week in alle rust. Zoals altijd. Het zonnetje scheen, een licht briesje stak op, de krant, een kop koffie. Toch hing er iets in de lucht. De geraniums waren ook een beetje ongedurig. Alsof ze voelden dat er iets ging gebeuren. Naarmate de dagen verstreken kwam er meer reuring. Woensdag werd een fraaie tent op het pleintje gebouwd. Alles erop en eraan.

Donderdag kwamen er uit alle hoeken en gaten Abrahams aanwandelen. Zij zochten en vonden soepel hun plekje rond het pleintje. En steeds meer werd het een drukte van belang. Prachtig gekleurde canvasdoeken werden opgehangen met poëzie van de bovenste plank. Terwijl je zo op het pleintje rondbanjerde, waande je met heel veel fantasie in het Louvre van Parijs.

En vrijdagavond, de apotheose. Ze waren er allemaal. De stukadoor, de journalist, de metaalbewerker, de timmerman, de trompettist, de politieagent en uiteraard mijn geraniums. Wat een feest! En of het allemaal nog niet genoeg was verscheen daar plotseling het zangduo Harten 10, de Sandra & Andres van de 21ste eeuw. “Twee witte paarden op een rij, een voor jou en een voor mij” brulden we mee. Anouk, de vouw van Abraham, en haar ouders dansten op de golven van Harten 10 vrolijk de tent rond. Abrahams moeder genoot op kleine afstand met volle teugen. Prachtig plaatje. Abraham himself, korte mouwen shirt, sigaartje, leesbril op het voorhoofd, breed glimlachend op de barkruk, werd door het zangduo en de hele zaal luidkeels toegezongen.

De geraniums en ik gingen naar huis in een roes. Voor het welterusten zeiden we tegen elkaar: “Dit was met recht de Week van Werner.”