Kloosterambassadeur

Ik geef het meteen toe. De titel van dit stukje zal het goed doen op het scrabblebord, zeker met 3X Woordwaarde. Maar daar is het mij niet om te doen. Ik wil jullie graag melden dat ik een nieuwe baan heb en daar heel trots op ben. Ik ben sinds vorige week kloosterambassadeur. En wel van het klooster van de Zusters van Denekamp. In de Twentse volksmond Deurning’ Klooster genoemd.

Ik was in het klooster met een grote groep dorpsgenoten een middag te gast. Het was een prachtig, leerzaam samenzijn. Anderhalf uur lang verhaalde Zuster Christella boeiend over de leer van Franciscus, de historie van het klooster en haar eigen levenswandel. Ze vertelde gepassioneerd nuchter en met een gezonde dosis humor.

De overgang van Indonesië naar Denekamp, nu 25 jaar geleden, was als het gaat om het weer en het eten groot. In Indonesië warm, 36 graden, bij aankomst in Nederland op Schiphol, koud, regenachtig en heel veel wind. In Indonesië iedere dag drie keer warm eten, in Denekamp iedere dag twee keer koud eten en … stamppot. Was even wennen. Zuster Christella vindt stamppot nu heerlijk.

Het Deurning’ Klooster is al 150 jaar een parel in onze gemeente. En oase van rust. De carrousel van duizelingwekkende, soms gekmakende wereldgebeurtenissen komt daar even tot stilstand. De soberheid waarmee de zusters leven met zorg voor elkaar, al wordt er na het Acht Uur Journaal wel een potje ‘gepest’, dwingt alleen maar respect af.

Als kloosterambassadeur gun ik iedereen een snufje klooster en een vleugje levenshouding van de Indonesische zusters. Dat maakt de wereld zachter en vriendelijker.