Groene broeken in Willingen

Op vrijdag rond het middaguur begint het nog degelijk met een lunch en bakje koffie bij La Bomba. Voorbijgangers zullen zich bij ons gezelschap nog geen voorstelling kunnen maken van The Hangover-taferelen waarvan wij weten dat ze nog komen gaan. Het begint met de onthulling van de bestemming door het tweetal dat de eervolle taak heeft om alles in goede banen te leiden. Dit jaar viel de keuze op Willingen. Er mag dan nog geen vlokje sneeuw liggen, de befaamde hutten op de Ettelsberg zijn al wel geopend. Sterker nog: wanneer ze ’s ochtends openen zitten ze al stampvol en worden de 5-liter vaatjes Warsteiner al rijkelijk opgestapeld. 

Overal waar je heengaat kom je Doarpers tegen. Bij het betreden van de eerste kneipe in Willingen was het niet anders. Zelfs de lokale kastelein hadden ze meegenomen. Deze ervaren wintersporter adviseerde ons om retourtickets voor de skilift te kopen in plaats van een enkele rit. Dat leek hem beter voor ons welzijn. Natuurlijk lieten we ons niet kennen en togen we, na het aandoen van Siggi’s Hütte en Zum Wilddieb, te voet van de berg. Het verstand in het vat en de moed in de man. Met de nodige glij- en valpartijen tot gevolg. En zo zaten we met de nodige groene broeken en jassen aan het avondeten. Sommigen moesten de strijd zelfs voortijdig staken. Had de kastelein dan toch weer zijn gelijk gekregen. Zijn andere advies – het beste medicijn haal je bij de kastelein – sloegen we dan ook niet in de wind. En zo werden er nog een hoop avonturen achtergelaten in Willingen. De nieuwsgierige lezer zal ik moeten teleurstellen, want: what happens in Willingen, stays in Willingen. Om na terugkomst te acclimatiseren gingen we nog even schnitzels eten buiten de Dinkellandse grenzen. En die smaken bij ’t Sterrebos in Beuningen eigenlijk nog beter dan in het Sauerland.